New Underground: julio 2009

O CONXURO DA QUEIMADA

Mouchos, curuxas, sapos e bruxas. Demos,

trasgos e diaños, espiritos das neboadas veigas.

Corvos, píntegas e meigas. Feitizos das

menciñeiras. Podres cañotas furadas, fogar dos

vermes e alimañas. Lume das Santas

Compañas, mal de ollo, negros meigallos,

cheiro de mortos, tronos e raios. ouveo do

can, pregón da morte: Fociño do sátiro e pé de

coello. Pecadora lingua da mala muller casada

cun home vello. Averno de Satán e belcebú.

Lume dos cadáveres ardentes, corpos

mutilados dos indescentes, peidos dos infernais

cus, muxida da mar embravecida. Barriga

inútil da muller solteira, falar dos gatos que

andan á xaneira, guedella porca da cabra mal

parida. Con este fol levantarei as chamas deste

lume que asemellan as do inferno, e fuxirán as

bruxas a cabalo das suas vasoiras, índose

bañar na praia das areas gordas. ¡Oíde, Oíde!

os ruxidos que dan as que non poden deixar de

queimarse no augardente, quedando así

purificadas. E cando esta beberaxe baixe polas

nosas gorxas, quedaremos libres dos males da

nosa alma e de todo embruxamento. Forzas do

ar, terra, mar e lume, a vos fago esta chamada:

se é verdade que tedes mais poder ca humana

xente, eiquí e agora, facede cos espíritos dos

amigos que están fora, participen con nós

desta Queimada.